Na de operatie

Meneer, meneer, hallo meneer!… meneer hoort u ons?... Het is wazig, ik heb moeilijkheden met ademen, ik val steeds verder weg, ik stik, heb me nog nooit zo ongelooflijk slecht gevoeld…
Verschrikkelijk, écht verschrikkelijk. ‘k Probeer uit een put te geraken en val steeds terug…dieper en dieper. Meneer, het is afgelopen, hallo meneer hoort u ons…? Meneer…!”

Op dit moment zou ik dood willen zijn, écht, ik kan niet bewegen, amper ademen,…”meneer, heeft u pijn?...wil ik u iets tegen de pijn geven…?” Ik probeer te antwoorden en fluister: “Neen, neen, alstublieft niets meer geven…” Ik heb niets te zeggen en er wordt toch iets ingespoten.

Ik hoor verpleegsters op de recovery bezig over de Taj Mahal, ik hoor een dokter keihard vloeken,…(weet niet op wie, op mij?...waarom?) en hoor dat er een patiënt (van de meer dan 20 op deze afdeling) op deze recovery room erg veel problemen heeft om uit de narcose te raken.

Ik kan naar een klok staren en het is 18.10u… ik heb problemen om te ademen, het lukt me amper… eigenlijk om gewoon te leven, alles duurt eindeloos… ik denk aan mindfulness (controle ademhaling) en probeer rust te vinden, om eigenlijk te overleven… het is precies of het elk moment kan stoppen voor mij. Veel (echt) veel veel later gaap ik terug naar die klok… ’t is ni waar… 18.11u… de tijd staat quasi stil. Er staat constant een verpleegster en dokter aan mijn bed… “hallo meneer, gaat het?...hoort u ons?...hallo…alles is ok hoor…” Tja, in mijn beleving is hier helemaal niets ok aan.

-Het uit de narcose komen was dus een hel, het was pas tegen 20.00u dat ik terug redelijk stabiel was en ze me terug naar de kamer brachten!... hoe laat waren ze me komen halen voor de OK?... 11.00u woensdagvoormiddag.
De operatie heeft behoorlijk lang geduurd, das zeker. Mijn gezin dat stond te wachten in de kamer was doodongerust.
De operatie is niet rimpelloos verlopen. Er is zenuwsparend gewerkt maar bij elke snede waren er bloedingen die telkens dichtgeschroeid moesten worden. De reden hiervan is dat er afgelopen jaren meerdere biopsies werden genomen. Na biopsies blijft er steeds ontstekingsweefsel, verkleving achter. Dit is eigenlijk een belangrijke boodschap voor lotgenoten die nog geopereerd moeten worden… zorg ervoor dat er niet teveel puncties op voorhand genomen worden. Sommige ziekenhuizen (urologen) gaan hier niet altijd zuinig mee om.

-Operatie is geslaagd maar artsen hebben hierdoor veel meer werk gehad en ik heb dus veel langer onder narcose gezeten dan voorzien.

Afgelopen weken heb ik via mijn site, blog en forum op ‘kom-op-tegen-kanker’ van erg veel lotgenoten de vraag gehad hoe ik dit alles beleefd heb.

-Er zitten 7 gaten in mijn lichaam van de robot, één van de vochtdrain en één van de suprapubische katheder. Deze blaassonde werd net boven het schaambeen rechtstreeks in de blaas ingebracht, aan het einde van dit buisje zit een ballon voor de fixatie in de blaas.
Bij een traditionele klassieke radicale prostaatverwijdering is er meestal een sonde via de penis die er een aantal dagen in blijft. In mijn geval bij deze bocciardi  methode is dit 15 (!!) dagen en dus ook geen sonde via de penis.

Woensdagavond 8 november en net terug op de kamer. Hoe goed de naam ook is van dit ziekenhuis, ik ben terecht gekomen in een kleine 4-persoonskamer uit de jaren 70 lijkt me. (tot zover al mijn jaren duur betaalde hospitalisatieverzekering en de hoop op een éénpersoonskamer 😠) Gebrek aan bedden.

-Ik heb maar één doel… hier zo snel mogelijk weg zien te geraken!

Ik heb pijn en last, zit met een baxter in linker –en rechterarm. Een zak voor de wonddrain en één voor de urine.
Niets van  privacy in deze kleine vierpersoonskamer… verschrikkelijk, in beste geval wordt er even een gordijn dichtgeschoven. Als een dokter jou iets komt vertellen hoort heel de zaal, inclusief het bezoek wat er aan de hand is met je. Zucht, raar…😒?

-Ik heb een zeer fijne interessante buurman op de kamer, de dag na mijn operatie raken we aan de babbel en het wordt een heel lang en bijzonder aangenaam gesprek. We hebben veel zaken gemeen. Van jou heb ik het woord ‘tochtgenoot’ geleerd Jan. Dankjewel… we houden zeker nog contact!

Ik recupereer snel en kan dokters ervan overtuigen vrijdags al naar huis te gaan. (normaal moest ik dat weekend nog blijven) Eén voorwaarde echter, ik moet gedurende 4 weken elke dag verzorgd worden door thuisverpleging.
En voilà, 2 en een halve dag  na deze zware operatie (het is nu vrijdag) ben ik er mee weg. Veel te vroeg moet ik toegeven… ik kan amper 5 stappen zetten dus ik heb een rolstoel nodig om me hier buiten te rijden. (daar zorgt mijn zoon voor)

Ik ben amper een uur thuis en daar is er al een verpleegster van ’t Wit-Geel kruis. Wondverzorging en spuitjes… zeer lieve dames die tijd nemen je te verzorgen. Ik heb een groot respect voor hen.

De 15 dagen met blaassonde waren zeer lastig, pijnlijk… het constant gevoel van iets in je lichaam te hebben dat er niet in thuis hoort. Zoals een constant pijngevoel van een volle blaas te hebben en niet te kunnen plassen. Stoelgang is erg pijnlijk, bij de minste druk verergert de pijn op de wonde/blaas en komt er soms urine door je penis. (=pijn!!) Ik heb het mentaal echt zeer moeilijk gehad met het dragen van een urinesonde die op mijn onderbeen is vastgemaakt...Om de 2 uur moet deze geledigd worden ’s avonds is er dan weer een koppeling voor een nacht zak… het wassen en aankleden neemt een klein uur in beslag en nadien ben je uitgeput van de pijn. (Je draagt ook constant steunkousen)

-Het zijn 15 dagen geweest waarin ik me heel stillekes gehouden heb en alles gewoon heb trachten te laten gebeuren. Ik wou, en kon ook geen bezoek aan. Er heerst buiten pijn en ongemakken ook veel angst en ongerustheid. (Wat hierna…zijn er uitzaaiingen, bestraling nodig?... incontinentie?)

Na 15 dagen wordt je verlost van die blaassonde en worden ook alle hechtingdraadjes verwijderd.
Verwijderen van blaassonde is behoorlijk pijnlijk, hierna moet je terug zelfstandig je blaas aansturen. Ik heb afgelopen 6 jaar met meer dan 500 lotgenoten contact gehad en het is ook hier dat er bij de meeste een ingewikkelde periode aanbreekt. (incontinentie)

Ook ik kreeg in het ziekenhuis bescherming mee maar toen ik thuis aankwam heb ik dit verwijderd. Er was direct volledige controle. (gelijk droog) Ik ben hier echt zeer dankbaar voor.

Een klassieke nevenpijn is pijn aan schouder en rug. Tijdens de operatie lig je licht met je hoofd naar beneden en wordt je buik opgeblazen met koolzuurgas. Dit drukt op je middenrif en geeft pijn/ellende op rechterschouder. Zelf zit ik nu nog 3 weken later met een verkrampte rugspier waardoor ik constante pijn heb en me amper kan bewegen.

Na die 15 dagen worden ook de resultaten besproken van het door de patholoog onderzochte verwijderde weefsel. De vorige biopsies die een Gleasson 7  aangaven werden bevestigd. Snijvlakken waren zuiver wat dus zeer goed nieuws is.
Er staan nog wat afspraken gepland de komende weken… ééntje gaat nog een hele belangrijke worden… wat gaat de psa waarde zijn na 6 weken? Is dit verwaarloosbaar klein dan zit ik op goede weg en denk (hoop) geen nabehandeling te moeten krijgen. (bestraling)

-Hoe kijk ik nu terug op deze afgelopen weken na operatie…? Een uur voor ik naar de OK werd gebracht las ik op mijn smartphone dat Josip Weber gestorven was op 52 jaar aan prostaatkanker. (zo ken ik persoonlijk ook nog een lotgenoot die op 49 overleden is)

Dat er iets moest gebeuren was duidelijk maar het zijn verschrikkelijk ingewikkelde beslissingen die je moet nemen over welke behandeling en welke arts die je kiest. (je kan dit natuurlijk ook door je arts laten beslissen)
 In een vorige blog heb ik geschreven dat ik het geweer op de laatste moment nog van schouder gewisseld heb en gekozen heb voor een jonge gekende urologe die met een nieuwe techniek werkt (en toen hiermee nog maar 100 patiënten ervaring had )

Ik ben persoonlijk zeer blij met deze keuze die ik op het allerlaatste moment nog heb gedaan.
Er wordt zoveel vooruitgang in de medische wereld geboekt wat het voor de patiënt steeds moeilijker maakt te kiezen.

-Ik ben momenteel aan een nieuwe blog bezig over alle uitgebreide behandelingsopties.


Het gaat dus goed met mij en steeds beter beste lezer… ik ben er nog zeker niet maar kijk al zeker terug uit naar werkhervatting en een terug normaler leven.

Reacties

  1. Dit heb je weeral goed neergepend ik denk dat vele lotgenoten hier iets aan kunnen hebben. Maar zelfs de niet-lotgenoten kunnen jouw uitleg begrijpen en zeker voor mensen die er onrechtstreeks met in aanraking komen zoals bv. Familie en vrienden kan het toch belangrijk zijn om dit te lezen. Het geeft een veel betere/duidelijkere kijk op heel dit gebeuren. Ik hoop alleszins nog op een goed herstel en wens je al het beste toe!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Sterk geschreven en volharding we zijn op de goede weg 😀

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wow, misschien wel het sterkste stuk dat je hier al geschreven hebt! Zelfs mensen die het gelukkig niet zelf meemaken, kunnen hieraan toch een beetje meevoelen.
    Een inspiratie voor velen over hoe je hiermee omgaat en in het leven staat!
    Succes nog met het verdere verloop ��

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Indrukwekkend, gelezen hier in FR. al het beste, S en G

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten